Sigara da neyin nesi?

Sigarayı bıraktım kaç defa.
Ben o kadar bağımlısı değilim dedim öyle düşünüyordum ama bağlıydım aslında.
Hani başın derde girer de sığınacak bir dost ararsın, sigara da oydu işte benim için.
Dostum beni hasta etti kimi zaman.
Kimi zamanda rahatlattı ruhumu.
Nefret ettim ondan.
Çok da sevdim onu.
O da beni seviyordu herhalde ki ben onu bıraksam o beni bırakmıyordu.
Bir gün geldi çattı ve ben sigaramı bıraktım masaya, geçtim karşısına.
Düşündüm ona bakarak saatlerce günlerce düşündüm.. düşündüm...
Ben seviyordum sigarayı ama baktım ki sigara beni pek de sevmemiş.
Azıcık içime çeksem dışarı çıkmak için beni öksürüklere boğmuş.
Ben onu istedikçe o benden kaçmış.
Ya hiç bir yerde bulunmazmış ya da saklanmış kuytulara istediği zaman ortaya çıkabilmek için.
Ben hep beklemişim sigara içeceğim zamanı.
Ama sigara çoktan içip bitirmiş ki kendini bana içecek pek de bir şey kalmamış.
Önceden o kadar çok içmişler ki sigaramı sigaramın bana katlanmaya mecali yokmuş.
Bunu tekrar bir sigara yakmaya çalışırken anladım.
Ben seviyorum sigaramı ama zarar verir o bana bunu görebiliyorum ve zor da olsa sigaramı bırakıyorum.
Canım isteyecek biliyorum.
Etrafımda ki herkes "Amann bırakamazsın" diyecek onu da biliyorum.
Ama içten içe bırakmamı istediklerini de biliyorum.
Eeee ben bu kadar çok şey biliyorken neden haala o sigarayı içmeye devam edeyim ki.
En doğru kararı aldığımı hissediyorum.
Sigaram benim için yaptıkların için teşekkür ediyorum.
Tek bir kıvılcım ile alevlenen sigaramı bir değil bin damla göz yaşı ile söndürüyorum.
Elveda sigaram.
Ben seni haala seviyorum.

Tuğba Yılmazarslan
12.01.2011

Kendine inanamamak nedir?

Ben kendime inanamıyorum son zamanlarda.
Yaptıklarımı gerçekten yapmak istediğim için yapıyorum ama nasıl yapabildiğime inanamıyorum.
Kimileri aşka inanmaz, kimileri tanrıya, kimileri hiç bir şeye inanmaz ama ben sadece kendime inanamıyorum.
İçimde boşluk oluşturdum ben.
Ama bu boşluğu doldurmak istemiyorum.
İsterse çok büyüsün o boşluk umrumda değil.
O benim boşluğum ve ben o boşluğu sevebildiğime inanamıyorum.
Önceleri korkardım karar almaktan ama şimdi aldığım kararlara da inanamıyorum.
İnsan kendi yaptığı şeylere inanamazsa yaptıkları doğru mudur acaba?
Ben doğru olduğunu biliyorum ama sorun şu ki doğruluğuna da inanamıyorum.
Benim kendime olan inancımı kaybetmeme sebep olan insanları hayatıma soktuğumu inanamıyorum.
Deli gibi sevdiğime ve akıllı gibi vazgeçebildiğime inanamıyorum.
İnanç benim için zamanla yeniden kazanılacak bir şey buna inanıyorum.
Zamanla unutulup gidecek her şey buna inanıyorum.
Ben yine bir bütün olamayacağım onunla birlikte.İnanıyorum.
Eskisi gibi sevilmediğime inanıyorum.
Benim değer verdiğim insanların bana o kadar da değer vermediğine inanıyorum.
İnandığım şeylerin inançlarımı yitirmeme neden olduğuna ise İNANAMIYORUM!
Hiç bir şey umurumda değil desemde.. inanamıyorum.


Tuğba Yılmazarslan
14.01.2010