Ben kendime inanamıyorum son zamanlarda.
Yaptıklarımı gerçekten yapmak istediğim için yapıyorum ama nasıl yapabildiğime inanamıyorum.
Kimileri aşka inanmaz, kimileri tanrıya, kimileri hiç bir şeye inanmaz ama ben sadece kendime inanamıyorum.
İçimde boşluk oluşturdum ben.
Ama bu boşluğu doldurmak istemiyorum.
İsterse çok büyüsün o boşluk umrumda değil.
O benim boşluğum ve ben o boşluğu sevebildiğime inanamıyorum.
Önceleri korkardım karar almaktan ama şimdi aldığım kararlara da inanamıyorum.
İnsan kendi yaptığı şeylere inanamazsa yaptıkları doğru mudur acaba?
Ben doğru olduğunu biliyorum ama sorun şu ki doğruluğuna da inanamıyorum.
Benim kendime olan inancımı kaybetmeme sebep olan insanları hayatıma soktuğumu inanamıyorum.
Deli gibi sevdiğime ve akıllı gibi vazgeçebildiğime inanamıyorum.
İnanç benim için zamanla yeniden kazanılacak bir şey buna inanıyorum.
Zamanla unutulup gidecek her şey buna inanıyorum.
Ben yine bir bütün olamayacağım onunla birlikte.İnanıyorum.
Eskisi gibi sevilmediğime inanıyorum.
Benim değer verdiğim insanların bana o kadar da değer vermediğine inanıyorum.
İnandığım şeylerin inançlarımı yitirmeme neden olduğuna ise İNANAMIYORUM!
Hiç bir şey umurumda değil desemde.. inanamıyorum.
Tuğba Yılmazarslan
14.01.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder