Ertelemek..

Ben her şeyimi erteliyorum. Bakın mesela saat olmuş 04:18 uyumam gerekli ama uyumuyorum erteliyorum. Elbet uyucam sonuçta. Aslında bilseniz o kadar çok uykum var ki şu anda, klavyede hangi harflere bastığımı göremeyip okuduktan sonra sildiğim kelimelerimin haddi hesabı yok.
Amaç ne peki? Ertelemek.
Uyumıyım da ne saçmalarsam saçmalıyım şu an burada.
Çocuk gibiyim ben aslında. Gerçekten çevremdeki insanlar benim hakkımda çocuksu falan diye düşünüyorlar büyük olasılıkla. Çünkü ben içimdeki çocuğun büyümesini erteliyorum sıklıkla.
Büyümeye çalışıyo içimdeki çocuk, hata yapıyo, bataklığa batıyo, en dibe vuruyo ve tam olgunlaşmak üzereyken ben tekrar canlandırıyorum çocuğu. Hata yaptığında kabulleniyorum, bataklığa battığında elimi uzatıyorum, en dibe vurduğunda onu çekip çıkarıyorum.
"Dünya güzel.. Dünyaaa güzell yaa.. Yaşamek güzel.. Elbet hayat iyi şeyler göstericek.." diyorum çocuğa o da inanıyor. sonra bakıyor yüzüme gözleri dolu dolu. Soruyor gözleriyle "Dünya güzel? Yaşamak güzel? İyi şeyler bunlar mıydı?" diyor. Gözleriyle konuşuyor benimle. O zaman bakamıyorum gözlerine. gözlerine bakmayı erteliyorum. Verdiğim sözleri tutamıyorum.
Dünya güzel olmuyor, yaşamak keyif vermiyor ve hayat iyilikleri o kadar hapsetmiş ki içine kimseye sunmuyor, bencillik yapıyor.
Ben iyi oldukça o kötü oluyor ve ben kötü olmayı erteliyorum. Beni tanıyanlar saf olduğumu söylerler. Aslında kurnaz, çok bilmiş gibi gözüksem de safımdır cidden. Ama hiç bir zaman da kabul etmem saf olduğumu. Güçlüyümdür çünkü. Gururluyumdur. Ama çocuğumdur aynı zamanda. Oyuncağı elinden alınınca mızıkçılık yapan bir çocuk. Büyümeyi ertelemek! En önemli sorunum bu. Bırakmasın beni içimdeki çocuk, hep benimle kalsın olmaz mı. Bencil olamam hiç bir zaman ama bu konuda bir defalık benceillik yapsam olmaz mı? Benimle kalsın çocuk ve benim çocuğumla birikte oynayabilecek bir çocuk gelsin karşıma artık. yoruldum. Savaşmayı erteliyorum. Mücadele etmeyi erteliyorum. Yeniden başlamayı erteliyorum. Ne olucaksa kendiliğinden olsun ben düşünmeyi erteliyorum.Gezmeyi, konuşmayı, hatta bazen nefes almayı erteliyorum.
Ciğerlerimi havayla doldurup yüzümün kızardığını, kalbimin hızlandığını hissedene kadar erteliyorum nefes alıp vermeyi. O kadar güzel oluyor ki. Beynime giden kan basıncını hissediyorum. Panik yaşıyorum kısa süreli de olsa adrenalin iyi geliyor vücuduma. Güzel oluyor işte.
Ama ilk defa bir şeyi ertelemiyorum içimden "dur lan şu bloga bi yazıyım, hep video falan paylaşıyorum insanlar be güzel yazıyorlar, vakit ayırıyorlar" dedim ve canım istediği için yazdım işte. İlerde içimdeki çocuk haala benimle kalırsa uyumadan önce okucam bunları ona. İşte o zaman ertelemiyor olucam hiç bir şeyi.