İçimde hep bir kuşku. Kafamın içindeki 41. tilki yüzünden bunlar, biliyorum. Biliyorum ama
engel olamıyorum. İnsanın aklına bir kere girdimi ayrılık düşüncesi,
attığın her adımı ona göre yargılıyor. Ne zormuş. Bir şeyler bitmesin
isterken bir yandan da bitsin mi acaba diye düşünmek, uyurken bile
milyon tane senaryo görmek.
Seviyor muyum? Evet.
Mutlu muyum? Evet.
Aptalım galiba ben.
Nedir bu içimdeki kuşku? Nedir bu kadar severken
kendimi sensizliğe sürükleme çabam.
Kurtar beni.
Bir şey yap.
Kalbimi
aldığın gibi aklımı da al yerinden. Al ki bir daha düşünemeyeyim.
Kuşku
da gider belki. Zaten gitmeli.
-tiyba
